Huisbezoekthema 2016/2017: DE KERK EEN VEILIG HUIS?

Aanleiding

Terwijl velen zich in de kerk thuis voelen en roemen over de onderlinge gemeenschap en warmte – iets om dankbaar voor te zijn -, klinken ook signalen van eenzaamheid en gepest-zijn, van buiten de boot vallen, van moeilijke aansluiting, van lijden onder (voor)oordelen. Er zijn er die zich niet durven uiten, bang voor de reactie die ze krijgen. Ze voelen zich de mond gesnoerd. Vorig jaar ging het over wat de kerk voor ons betekent, nu over wat wij voor elkaar betekenen.

Overwegingen

Het gevaar is groot dat we ons in de kerk opstellen als een ‘koning klant’ die recht denkt te hebben op van alles. Maar het is goed ons ervan bewust te zijn wat wij van onszelf verdienen. Dat is te zien op Golgotha: onze Heiland moest de volstrekte eenzaamheid en verlatenheid in en stond bloot aan spot en vijandschap. Alle gemeenschap en liefde in de kerk is een onverdiend geschenk. Dat zet je in de kerk als iemand die niet een veilig huis eist, maar dankbaar eraan meewerkt dat de kerk voor anderen een veilig huis is. Ook voor wie onder ons geen familie hebben, of van elders binnenkomen.

Als het gaat over de kerk als een veilig huis zijn we gauw geneigd te kijken naar wat we daarvan zelf beleven. Soms worden we daar net zo mopperig over als Israël in de woestijn was. Het is goed om ook hier bij Christus te beginnen. Wij geloven niet in elkaar, maar in Christus. Hij is de grond van ons bestaan. Zijn eigendom te zijn is ons enige houvast. Door ons gezamenlijk geloof in Hem zijn we met elkaar verbonden: één lichaam onder één Hoofd. Die onderlinge band is gelegd door Christus en zijn Geest en het is nu onze taak bedacht te zijn op het heil van de andere leden.

Dankzij Christus kúnnen we er ook zijn voor de ander. We hoeven immers niet meer onze eigen plek te bevechten. Waar de vrede van Christus heerst, hoef je een ander niet meer weg te drukken of naar je hand te zetten. Je leeft van Gods genade, en die is onder alle omstandigheden genoeg. Je streeft niet meer naar eer, succes of macht en je hoeft niet meer van alles binnen te slepen, je bent erop uit te géven en er voor anderen te zijn. Gods genade maakt jou zelf actief.

Christus liet ons het gebod na zijn liefde onder ons volkomen te laten worden in onze liefde voor elkaar. Hijzelf schenkt ons daartoe zijn liefde en Geest als een band die ons tot een eenheid maakt. Dat begint hier, maar wordt pas volkomen werkelijkheid op de nieuwe aarde. Hier blijven lijden, zonden en gebreken ons parten spelen. Een garantie van volkomen veiligheid en ongeschonden geluk is in dit ondermaanse een illusie. Wie daarop rekent bedriegt zichzelf en anderen.

Wat ons wel beloofd is, is dat God onder alles een vaste rots is en dat we ons onder de bescherming van zijn vleugels mogen weten. De veiligheid die er altijd is, is de veiligheid die God ons toezegt en waarvan we midden in de heftigste stormen in het geloof verzekerd zijn. Hij is een muur rondom ons en een schild dat ons dekt, al moeten we door lijden en dood. Hij geeft ons altijd mensen die helpen.

De apostel Paulus geeft als regel voor het leven als lichaam van Christus: juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken, zijn het meest noodzakelijk. De delen van ons lichaam waarvoor we ons schamen, en die we liever bedekken, behandelen we zorgvuldiger en met meer respect (1 Kor. 12:22,23). Dit spreken van de apostel heeft diepe wortels. Christus zelf wijst ons erop dat we eens beoordeeld worden naar wat we richting de geringste van onze broeders en zusters gedaan hebben. Hij komt op voor wie wordt weggedrukt of genegeerd (Matt. 5:1-12). In de Bijbel waakt God over het recht van armen, vreemdelingen, weduwen en wezen. Juist in de zorg voor wie kwetsbaar is, toont Hij zijn goedheid. Aan de houding van de kerk tegenover hen die klein zijn in het oog van de omgeving blijkt hoe christelijk ze is.